Temat żywienia dziecka absorbuje umysły rodziców odwrotnie proporcjonalnie do wieku pociechy. Od ogromnego zaangażowania podczas pierwszych, niemlecznych posiłków, przez żywienie zbliżone do menu dorosłych (czyli, niestety, dość niezdrowe i stanowiące przejaw braku głębszej refleksji nad kompozycją diety w dłuższym okresie), do niemal zupełnego braku zainteresowania, wówczas, gdy dziecko dożywia się w szkolnym sklepiku bądź podgrzewa pizzę w mikrofalówce.

niejadek

Warto pamiętać, że nawyki żywieniowe, które zaszczepimy dziecku w pierwszych latach jego życia, będą miały swoje rezultaty później. Jeżeli już na początku popełnimy popularne błędy, za kilka lat będziemy się borykać z ich konsekwencjami.

 

Samospełniająca się przepowiednia – etykietka „niejadek”

Jednym z częściej popełnianych błędów jest etykietowanie dziecka. Maluch nie zjada takich ilości, jakich oczekują opiekunowie, i szybko zostaje nazwany w rodzinie niejadkiem. Dziecko słyszące stwierdzenie rodziców: Moja Kasia to prawdziwy niejadek intuicyjnie wyczuwa, że takie ma być i „spirala” się nakręca. Maluch nie rozumie, że to określenie niesie ze sobą zakodowaną sugestię zmiany zachowań, odbiera to prosto: taki jestem – analogicznie do sytuacji, w której słyszy: Jesteś niegrzeczny, zamiast prawidłowego: Teraz zachowałeś się niegrzecznie.

Etykietka niejadka potrafi przylgnąć tak mocno, że w końcu osiąga status samospełniającej się przepowiedni i może powodować duże problemy natury psychologicznej, wykraczające nawet poza kwestię żywienia.

 

Jeśli w głowach rodziców tli się obawa, że mają w rodzinie niejadka, nie powinni mówić tego przy dziecku. Warto zwrócić uwagę, by nie robić zbyt dużego zamieszania wokół tematu jedzenia. Maluch bowiem natychmiast wyczuwa wszelkie sztuczności danej sytuacji i blokuje się, gdyż nie rozumie, co się dzieje. Źle zadziała odgrywanie scenek, jak to wszyscy domownicy chętnie jedzą oraz jak bardzo im smakuje, ale i atmosfera pozornie spokojna, jednak podszyta nerwowością: Czy zje cokolwiek?

 

Sztuczki i triki zostawmy magikom

Chcąc uniknąć pułapek żywieniowych, warto odejść od, znanych często z własnego dzieciństwa, sztuczek i trików, jak dorabianie do posiłku ideologii – Jeśli nie będziesz ładnie jeść, to pójdziesz do szpitala, szantażu emocjonalnego – Teraz zjedz łyżeczkę za babcię, za dziadka… czy budowania w dziecku poczucia winy – Mamusia tak się starała, żeby przygotować dla ciebie jedzonko, a ty nie chcesz?

Małe dziecko nie zrozumie znaczenia wszystkich słów, ale w połączeniu z miną opiekuna, tembrem głosu i presją sytuacji na pewno nie poczuje się podczas takiego posiłku komfortowo i bezpiecznie. W przyszłości będzie unikało podobnie niemiłych sytuacji – najpewniej uciekając od stołu, bo nie zrozumie, że oczekuje się od niego zjedzenia tu i teraz pełnej porcji.

 

Podkarmianie między posiłkami

Kolejnym popularnym błędem rodziców jest podkarmianie dziecka między posiłkami. Trzeba wiedzieć, że wszystko, co nie jest wodą albo niesłodzoną herbatą, jest już posiłkiem. Nawet soczek owocowy – zawiera przecież węglowodany i też potrafi na jakiś czas skutecznie zahamować głód. Jeżeli maluch dostaje na spacerze bułkę z pobliskiej piekarni i popija ją gęstym sokiem przecierowym z marchwi i bananów, na pewno nie zgłodnieje do czasu powrotu do domu na obiadek. Przepaść między oczekiwaniami rodzica a możliwościami dziecka będzie większa, jeżeli „spacer” oznacza dla opiekuna – szybki marsz po okolicy, a dla dziecka siedzenie w wózku i podjadanie.

 

Zanim pomyślimy o naszym dziecku „niejadek”, zastanówmy się nad całym łańcuchem przyczynowo-skutkowym, który prowadzi do naszego niepokoju o ilość zjadanego pożywienia. Całkiem prawdopodobne jest, że to nie dziecko jest źródłem problemu, tylko zachowanie osób przebywających z dzieckiem – nasze, babci lub niani.

 

 

Anna Wojno
Mama propagująca z pasją świadome żywienie,
autorka audycji „Jedzenie ma znaczenie” w Radiu Bajka,
założycielka serwisu www.misiontek.pl

 Więcej Artykułów Anny

Drodzy Czytelnicy, czekamy na Wasze komentarze. Piszcie na adres redakcja@blizejdziecka.com.